Laatst had ik een bijzondere ervaring, ik ervoer weer iets wat ik al heel lang niet meer had ervaren, namelijk superfocus. Zo’n focus waarin je elk detail op de microseconde waarneemt en alles in slow motion gaat. Waarin ik volledige controle had over mijn lichaam en ik precies kon voelen en waarnemen wat mijn lichaam aan het doen was, terwijl ik tegelijkertijd volledig bewust was van mijn omgeving. Al met al duurde het misschien maar 5-6 seconden, misschien wel korter. De tijd stond voor mijn gevoel stil.
Het gebeurde op de atletiekbaan en na afloop van onze intervaltraining stonden er nog 4 sprintjes op het programma, 4 x 80m zo hard mogelijk. Mijn sprintershart gaat daar altijd sneller van kloppen. Gemaakt om te sprinten, zo snel mogelijk van A naar B, dat vond ik in mijn jeugd het allerleukste om te doen en van nature ben ik ook een echte sprinter. Als we het hebben over passie dan was dat het wel. Echt sprinten, maximaal 200m in een wedstrijd, maar zo af en toe liep ik ook een 400m. En destijds liepen mijn zusjes en ik heel wat wedstrijden.
Maar goed, terug naar een paar weken geleden, 4x 80m. Met z’n allen tegelijkertijd starten. En ik wil dan weer even proeven aan die tijd dat ik dit wekelijks deed, maar ik weet ook dat ik inmiddels 30 jaar ouder ben en ik niet zeker weet of mijn lijf dit nog een goed idee vindt. Dus probeer ik zo snel mogelijk te lopen zonder mezelf daarbij te forceren. Deze dag voelde goed en ik wist na de eerste 80m al dat de tweede harder kon. En daar gebeurde het. Ik sprintte en iemand wilde mij inhalen en toen was het er ineens: Superfocus! Een soort van alertheid die je krijgt als je wil winnen of iets anders wat je graag wil. Er gebeurde een heleboel tegelijk. Ten eerste dacht ik: “die mag er niet voorbij” en daarnaast was ik in staat om de ‘turbo’ nog wat verder open te draaien. Dat betekent dat ik iets meer rechtop ga lopen om mijn benen nog meer de kans te geven om mooie grote passen te maken, mijn armen nog meer mee laat bewegen voor die extra snelheid en ik in de tussentijd de ontspanning in mijn lichaam kon voelen als je die extra snelheid kan maken. En dat alles in een fractie van een seconde, maar die seconde leek in mijn hoofd wel een paar minuten te duren.
En die superfocus (of extra alertheid) had ik lang niet meer ervaren. De wereld neem ik dan even waar in slow motion terwijl de tijd letterlijk voorbijvliegt. Vroeger ervaarde ik dit bijna elke wedstrijd. En alles wat er nu gebeurde in die paar seconden, daar hoefde ik niet over na te denken, het kwam vanzelf en was het resultaat van jarenlange ervaring zowel in trainen als in wedstrijden lopen. Het gaat niet weg, zelfs na 30 jaar niet. En dat was een wijze les, als je eenmaal iets hebt geleerd gaat dat niet zomaar weg. En zo is dat natuurlijk voor veel dingen. Voor nu voelde dit weer even Magisch en daar geniet ik nog even van na. En in de tussentijd train ik lekker door, alleen nu niet voor de sprintafstanden maar meer voor de middellange afstanden. En blijf ik af en toe een sprintje trekken.
Reactie plaatsen
Reacties